برنامه قصه نقاشی قسمت سی ویکم با حکایت بستن زانوی شتر

بستن زانوى شتر

قافله چندین ساعت راه رفته بود. آثار خستگى در سواران و در مركبها پدید گشته بود. همینكه به منزلى رسیدند كه آنجا آبى بود، قافله فرود آمد. رسول اكرم نیزكه همراه قافله بود، شتر خویش را خوابانید و پیاده شد. قبل از همه چیز، همه در فكر بودند كه خود را به آب برسانند و مقدمات نماز را فراهم كنند.

رسول اكرم بعد از آنكه پیاده شد، به آن سو كه آب بود روان شد، ولى بعد از آنكه مقدارى رفت ، بدون آنكه با احدى سخنى بگوید، به طرف مركب خویش بازگشت . اصحاب و یاران با تعجب با خود مى گفتند آیا اینجا را براى فرود آمدن نپسندیده است و مى خواهد فرمان حركت بدهد؟! چشمها مراقب و گوشها منتظر شنیدن فرمان بود. تعجب جمعیت هنگامى زیاد شد كه دیدند همین كه به شتر خویش رسید، زانوبند را برداشت و زانوهاى شتر را بست و دو مرتبه به سوى مقصد اولى خویش روان شد.

فریادها از اطراف بلند شد:((اى رسول خد! چرا ما را فرمان ندادى كه این كار را برایت بكنیم و به خودت زحمت دادى و برگشتى ؟ ما كه با كمال افتخار براى انجام این خدمت آماده بودیم )).

در جواب آنها فرمود:((هرگز از دیگران در كارهاى خود كمك نخواهید و به دیگران اتكا نكنید ولو براى یك قطعه چوب مسواك باشد))(5)

((لا یَسْتَعِنْ اَحَدُكُمْ مِنْ غَیْرِهِ وَلَوْ بِقَضْمَةٍ مِنْ سِواكٍ))؛ (كحل البصر، محدث قمى ، ص 69)