برنامه قصه نقاشی قسمت چهل و نهم با حکایت شکایت از شوهر

شكایت از شوهر

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

على علیه السلام در زمان خلافت خود كار رسیدگى به شكایات را شخصا به عهده مى گرفت و به كس دیگر واگذار نمى كرد. روزهاى بسیار گرم كه معمولاً مردم ، نیمروز در خانه هاى خود استراحت مى كردند او در بیرون دارالاماره در سایه دیوار مى نشست كه اگر احیانا كسى شكایتى داشته باشد بدون واسطه و مانع شكایت خود را تسلیم كند. گاهى در كوچه ها و خیابانها راه مى افتاد، تجسس مى كرد و اوضاع عمومى را از نزدیك تحت نظر مى گرفت .

یكى از روزهاى بسیار گرم ، خسته و عرق كرده به مقر حكومت مراجعت كرد، زنى را جلو در ایستاده دید، همینكه چشم زن به على افتاد جلو آمد و گفت شكایتى دارم :

شوهرم به من ظلم كرده ، مرا از خانه بیرون نموده ، به علاوه مرا تهدید به كتك كرده و اگر به خانه بروم مرا كتك خواهد زد. اكنون به دادخواهى نزد تو آمده ام .

((بنده خدا! الا ن هوا خیلى گرم است . صبر كن عصر هوا قدرى بهتر بشود. خودم به خواست خدا با تو خواهم آمد و ترتیبى به كار تو خواهم داد)).

اگر توقف من در بیرون خانه طول بكشد، بیم آن است كه خشم او افزون گردد و بیشتر مرا اذیت كند.

على لحظه اى سر را پایین انداخت ، سپس سر را بلند كرد در حالى كه با خود زمزمه مى كرد و مى گفت :((نه به خدا قسم ! نباید رسیدگى به دادخواهى مظلوم را تاءخیر انداخت ، حق مظلوم را حتما باید از ظالم گرفت و رعب ظالم را باید از دل مظلوم بیرون كرد تا به كمال شهامت و ترس و بیم در مقابل ظالم بایستد و حق خود را مطالبه كند))(165).

((بگو ببینم خانه شما كجاست ؟))

فلان جاست .

((برویم )).

على به اتفاق آن زن به در خانه شان رفت ، پشت در ایستاد و به آواز بلند فریاد كرد:((اهل خانه ! سَلامٌ عَلَیْكُمْ)).

جوانى بیرون آمد كه شوهر همین زن بود. جوان على را نشناخت ، دید پیرمردى كه در حدود شصت سال دارد، به اتفاق زنش آمده است . فهمید كه زنش این مرد را براى حمایت و شفاعت با خود آورده است ، اما حرفى نزد. على علیه السلام فرمود:((این بانو كه زن تو است از تو شكایت دارد، مى گوید: تو به او ظلم و او را از خانه بیرون كرده اى . به علاوه تهدید به كتك نموده اى من آمده ام به تو بگویم از خدا بترس و با زن خود نیكى و مهربانى كن )).

به تو چه مربوط كه من با زنم خوب رفتار كرده ام یا بد! بلى من او را تهدید به كتك كرده ام ، اما حالا كه رفته تو را آورده و تو از جانب او حرف مى زنى او را زنده زنده آتش خواهم زد.

على از گستاخى جوان برآشفت ، دست به قبضه شمشیر برد و از غلاف بیرون كشید، آنگاه گفت :((من تو را اندرز مى دهم و امر به معروف و نهى از منكر مى كنم ، تو این طور جواب مرا مى دهى ، صریحا مى گویى من این زن را خواهم سوزاند، خیال كرده اى دنیا این قدر بى حساب است )).

فریاد على كه بلند شد مردم عابر از گوشه و كنار جمع شدند، هركس كه مى آمد در مقابل على تعظیمى مى كرد و مى گفت :((اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا اَمیَرالْمُؤْمِنینَ!))

جوان مغرور، تازه متوجه شد با چه كسى روبرو است ، خود را باخت و به التماس افتاد. یا امیرالمؤمنین مرا ببخش ، به خطاى خود اعتراف مى كنم . از این ساعت قول مى دهم مطیع و فرمانبردار زنم باشم ، هرچه فرمان دهد اطاعت كنم .

على رو كرد به آن زن و فرمود:((اكنون برو به خانه خود، اما تو هم مواظب باش كه طورى رفتار نكنى كه او را به این چنین اعمالى وادار كنى !))(166).

بحارالانوار، ج 9 (چاپ تبریز) ص 598